Mahkemesi :Asliye Ceza Mahkemesi

Taksirle yaralama suçundan sanığın mahkumiyetine ilişkin hüküm, sanık tarafından temyiz edilmekle, dosya incelenerek gereği düşünüldü:
Sanığın idaresindeki araçla gece vakti aydınlatmanın olduğu yerleşim yeri içi tek yönlü yolda seyir halinde iken, kavşakta orta refüj aralığından sola dönüş yapmak istediği sırada, aynı istikamette sol arkasında seyir halinde olan katılan ..."ın idaresindeki motosikletle çarpışması neticesinde, katılan ..."nin hayati tehlike geçirecek, vücudunda ağır derecede kemik kırığı, yüzde sabit iz oluşacak, iyileşmesi olanağı olmayan hastalığa neden olacak, duyu veya organlarından birinin işlevinin sürekli yitirilmesi niteliğinde, arkasında yolcu oalrak bulunan katılan ..."un ise vücudunda ağır derecede kemik kırığı meydana gelecek şekilde yaralandığı olayda, asli kusurlu olan sanığın mahkumiyetine ilişkin yerel mahkemenin kabulünde bir isabetsizlik görülmemiştir.
Yargıtay Ceza Genel Kurulunun 23/01/2018 tarih, 2017/463 Esas, 2018/20 Karar sayılı ve 23/01/2018 tarih, 2015/962 Esas, 2018/16 Karar sayılı ilamlarında vurgulandığı üzere, sanık hakkında hükmolunan adli para cezasının ödenmemesi halinin infaz aşamasında değerlendirilmesi gerektiği dikkate alındığında, 5237 sayılı TCK"nın 52/4. maddesine yönelik uygulama bozma nedeni yapılmamıştır.
Yapılan yargılamaya, toplanıp karar yerinde gösterilen delillere, mahkemenin kovuşturma sonuçlarına uygun olarak oluşan kanaat ve takdirine, incelenen dosya kapsamına göre, sanığın kusurunun olmadığına ilişkin ve sair temyiz itirazlarının reddiyle, hükmün isteme uygun olarak ONANMASINA, 06/04/2021 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.