Mahkemesi :Ağır Ceza Mahkemesi
Suç : Taksirle Öldürme
Hüküm : TCK"nın 85/2, 62, 50/1-a, 52/4. maddeleri gereğince mahkumiyet

Taksirle öldürme suçundan sanığın mahkumiyetine ilişkin hüküm, sanık müdafii tarafından temyiz edilmekle dosya incelenerek gereği düşünüldü:
26.07.2009 günü, saat 10:30 sıralarında, meskun mahal dışında, bölünmüş, tek yönlü, kuru, düz, eğimsiz, asfalt kaplama yolda, sanık ..."in yönetimindeki araç ile Ankara istikametinden İstanbul istikametine seyrederken olay mahalline geldiğinde, direksiyon hakimiyetini kaybederek yoldan çıkması ile meydana gelen kazada araçta yolcu olarak bulunan ...’ın olay tarihinden sonra 20.01.2010 tarihinde genel beden travmasına bağlı servikal ve torakal vertebral kırıkları ile birlikte vertebral arter diseksiyonu nedeniyle gelişen beyincik, beyin sapı infarktı ve gelişen komplikasyonlar sonucu öldüğü, İstanbul 1. İhtisas Kurulu raporuna göre “Kişinin 26.07.2009 tarihinde maruz kaldığı trafik kazasına bağlı yaralanma ile illiyet bağının bulunduğunu” şeklinde belirtildiği, diğer yolcu ...’un ise 01.08.2011 tarihli Ümraniye Adli Tıp Kurumu raporuna göre basit tıbbi müdahale ile giderilemez, hayati fonksiyonlarını orta (2.) derece etkileyecek nitelikte kemik kırığı oluşturacak şekilde yaralandığı olayda; kaza tespit tutanağında sanığın hızını, aracın özelliklerine, yol, teknik, hava şartlarına göre ayarlayamaması nedeniyle kusurlu olduğunun tespit edilmesi karşısında; sanığın asli kusurlu olarak tek taraflı ölümlü kazaya sebebiyet verdiğinin kabulü ile sanık savunmaları ile araçta yolcu olarak bulunan ve yaralanmasından dolayı şikayetçi olmayan tanık olarak dinlenen dayısı ...’ın olay anında mavi renkli bir aracın sıkıştırdığına yönelik beyanları, bahse konu aracın tespit edilememiş olması nedeniyle tebliğnamede bilirkişi raporu alınması gerektiğine yönelik bozma isteyen görüşe iştirak edilmemiştir.
Yargıtay Ceza Genel Kurulunun 23/01/2018 tarih, 2017/463 Esas, 2018/20 Karar sayılı ve 23/01/2018 tarih, 2015/962 Esas, 2018/16 Karar sayılı ilamlarında vurgulandığı üzere, sanık hakkında hükmolunan adli para cezasının ödenmemesi halinin infaz aşamasında değerlendirilmesi gerektiği dikkate alındığında, 5237 sayılı TCK"nın 52/4. maddesine yönelik uygulama bozma nedeni yapılmamıştır.
Yapılan yargılamaya, toplanıp karar yerinde gösterilen delillere, mahkemenin kovuşturma sonuçlarına uygun olarak oluşan kanaat ve takdirine, incelenen dosya kapsamına göre, sanık müdafiinin eksik incelemeye, kusura, lehe hükümlerin uygulanması gerektiğine ilişkin temyiz itirazlarının reddine, ancak;
1-Yukarıda anlatılan olayda; ...’un, TCK"nın 73/1. maddesinde öngörülen 6 aylık süre geçtikten sonra 08.07.2011 tarihinde sanık hakkında şikayette bulunduğunun anlaşılması karşısında; sanığın sadece ...’ın ölümünden sorumlu tutulacağı gözetilmeden, TCK"nın 85/1. maddesi yerine suç vasfında yanılgıya düşerek 85/2. maddesi uyarınca sanığın mahkumiyetine karar verilmesi,
2-Sübutu kabul edilen taksirle yaralama suçunun 28.06.2014 tarihinden önce işlenmiş olması karşısında, 5271 sayılı CMK"nın 231/8. maddesine, 28.06.2014 tarih ve 29044 sayılı Resmi Gazete"de yayımlanarak yürürlüğe giren 6545 sayılı Kanunun 72. maddesi ile eklenen "Denetim süresi içinde, kişi hakkında kasıtlı bir suç nedeniyle bir daha hükmün açıklanması geri bırakılmasına karar verilemez" şeklindeki emredici kural dikkate alındığında sanığın taksirli bir suç işlediği gözetilmeksizin ve diğer uygulanma şartları usulünce değerlendirilmeksizin suç tarihinden sonra kesinleşen hükmün açıklanmasının geri bırakılması kararı esas alınarak "Daha önceden hükmün açıklanmasının geri bırakılması kararı verildiğinden CMK’nın 231. maddesinin uygulanmasına takdiren yer olmadığına" şeklindeki hatalı gerekçe ile sanık hakkında hükmün açıklanmasının geri bırakılması hükümlerinin uygulanmamasına karar verilmesi,
Kanuna aykırı olup, sanık müdafiinin temyiz itirazları bu itibarla yerinde görüldüğünden, hükmün bu sebeplerden dolayı 5320 sayılı Kanunun 8. maddesi uyarınca halen uygulanmakta olan 1412 sayılı CMUKün 321. maddesi gereğince isteme uygun olarak BOZULMASINA, 16/09/2019 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.