Tefecilik yapmak ve 5464 sayılı Banka Kartları ve Kredi Kartları Kanunu’na muhalefet suçlarından sanık ..."in, 5237 sayılı Türk Ceza Kanunu"nun 241, 43/1, 62 ve 52/2. maddeleri ve 5464 sayılı Banka Kartları Ve Kredi Kartları Kanunu"nun 36. maddesi gereğince 10 kez 2 yıl 1 ay hapis cezası ile cezalandırılmasına dair Gaziantep 18. Asliye Ceza Mahkemesinin 10/12/2018 tarihli ve 2015/307 esas, 2018/866 sayılı kararı aleyhine, Adalet Bakanlığı"nın 05.05.2020 gün ve 2019 - 21863 sayılı kanun yararına bozma istemini içeren yazısı ekindeki dava dosyası, Yargıtay Cumhuriyet Başsavcılığının 21.05.2020 gün ve KYB. 2019/47314 sayılı ihbarnamesi ile dairemize gönderilmekle okundu.
Anılan ihbarnamede;
Benzer bir olaya ilişkin Yargıtay 11. Ceza Dairesinin 22/01/2019 tarihli ve 2017/15583 esas, 2019/756 karar sayılı ilâmında yer alan, "...Sanığın, Pos cihazlarını kullanım amaçları ve sözleşme koşulları dışında, kredi kartı sahiplerinin nakit ihtiyaçlarının karşılanması veya kredi kartları borcunun ödenmesi amacıyla kullanmaktan ibaret eylemlerinin, hem TCK’nun 241. maddesinde düzenlenen tefecilik suçunu hem de 5464 sayılı Banka Kartları ve Kredi Kartları Kanunun 36. maddesinde düzenlenen gerçeğe aykırı olarak harcama belgesi düzenleme suçunu oluşturduğu anlaşılmakla, her iki suç için öngörülen cezaların aynı olması karşısında, 5237 sayılı TCK’nin 44. maddesi ve özel norm ilkesi önceliği gereğince sanık hakkında 5464 sayılı Banka Kartları ve Kredi Kartları Kanununun 36. maddesinde düzenlenen zincirleme şekilde gerçeğe aykırı olarak harcama belgesi düzenleme suçundan hüküm kurulması gerektiği gözetilmeden..." şeklindeki açıklama karşısında, somut olayda istinaf edilmeden kesinleşen Gaziantep 18. Asliye Ceza Mahkemesinin 10/12/2018 tarihli kararı ile sanığın işlediği tefecilik suçunun 5237 sayılı Türk Ceza Kanun"un 44. maddesi ve özel norm ilkesi önceliği gereğince sanık hakkında 5464 sayılı Banka Kartları Ve Kredi Kartları Kanunu"nun 36. maddesinde düzenlenen zincirleme şekilde gerçeğe aykırı olarak harcama belgesi düzenleme suçundan hüküm kurulması gerektiği gözetilmeden yazılı şekilde mahkumiyetine karar verilmesinde isabet görülmediği gerekçesiyle 5271 sayılı Ceza Muhakemesi Kanununun 309. maddesi uyarınca anılan kararın kanun yararına bozulması isteminde bulunulmakla,
Gereği görüşülüp düşünüldü:
Sanık hakkında tefecilik ve 5464 sayılı kanuna aykırılık suçlarından kurulan mahkumiyet hükümlerine karşı TCk"nin 44. maddesi gereği fikri içtima ve zincirleme suç hükümlerinin uygulanması gerektiğinden bahisle kanun yararına bozma yoluna gidildiği anlaşılmakla,
Yargıtay Cumhuriyet Başsavcılığınca kanun yararına bozma istemine konu edilen uyuşmazlık nedeniyle verilen kararı inceleme görevi; Yargıtay Kanunu"nun 14. maddesine ve 23.01.2020 tarihli Resmi Gazetede yayımlanarak izleyen ay başından itibaren yürürlüğe giren, Yargıtay Büyük Genel Kurulunun 23/01/2020 ve 2020/1 sayılı iş bölümüne dair kararına göre Yargıtay Yüksek (9). Ceza Dairesine ait bulunduğundan Dairemizin GÖREVSİZLİĞİNE, dosyanın anılan daireye GÖNDERİLMESİNE, 05.10.2020 tarihinde oy birliğiyle karar verildi.