MAHKEMESİ : AKSARAY 1. AİLE MAHKEMESİ
TARİHİ : 11/06/2013
NUMARASI : 2012/765-2013/450

Taraflar arasında görülen nafaka davasının yapılan muhakemesi sonunda mahalli mahkemece verilen hüküm davalı vekili tarafından temyiz edilmiştir.

Y A R G I T A Y K A R A R I

Temyiz isteminin süresi içinde olduğu anlaşıldıktan sonra dosyadaki bütün kağıtlar okunup gereği düşünüldü:
Davacı vekili dilekçesinde; davalı eşin müvekkiline fiziki şiddet uyguladığını ve müşterek evden kovduğunu ileri sürerek; 700 TL tedbir nafakasının takdir edilmesini talep etmiştir.
Davalı vekili cevap dilekçesinde; davacı eşin 2011 yılı içerisinde müşterek evi terk ettiğini, müvekkilinin davacının talebi nedeniyle 50.000 TL bedelli bono imzalayarak vermek zorunda kaldığını, ancak davacının 14.07.2012 tarihinde ortada bir sebep yokken müşterek evi terk ettiğini ve eve geri dönmek için müvekkilinden evin tapusunun adına tescilini talep ettiğini savunarak; davanın reddini talep etmiştir.
Mahkemece; davacının müşterek evden önceki evliliğinden olan çocuklarını görme bahanesi ile ayrıldığı, bir süre sonra eve dönmek istediği, ancak evin anahtarının davalı tarafından değiştirilmesi nedeniyle davacının eve giremediği, bu nedenle davacının evdeki kişisel eşyalarını alarak evden ayrılmak zorunda kaldığı, bu durumun davalı tanıklarınca da doğrulandığı gerekçesiyle davanın kısmen kabulü ile 400 TL tedbir nafakasının davalıdan tahsiline karar verilmiş; hüküm, davalı vekili tarafından temyiz edilmiştir.
Dosyadaki yazılara, kararın dayandığı delillerle kanuni gerektirici sebeplere ve özellikle delillerin takdirinde bir isabetsizlik görülmemesine göre, sair temyiz itirazları yerinde değildir.
Ancak, 4721 sayılı TMK. nun 195. maddesi uyarınca, evlilik birliğinden doğan yükümlülüklerin yerine getirilmemesi veya evlilik birliğine ilişkin önemli bir konuda uyuşmazlığa düşülmesi halinde eşler ayrı ayrı veya birlikte hâkimin müdahalesini isteyebilir. Hâkim, gerektiği takdirde eşlerden birinin istemi üzerine konunda öngörülen önlemleri alır.
Aynı yasanın 197. maddesine göre de; eşlerden biri, ortak hayat sebebiyle kişiliği, ekonomik güvenliği veya ailenin huzuru ciddi biçimde tehlikeye düştüğü sürece ayrı yaşama hakkına sahiptir.
Birlikte yaşamaya ara verilmesi haklı bir sebebe dayanıyorsa hâkim, eşlerden birinin istemi üzerine birinin diğerine yapacağı parasal katkıya, konut ve ev eşyasından yararlanmaya ve eşlerin mallarının yönetime ilişkin önlemleri alır.
Buna göre, davacının ayrı yaşamada haklı olup olmadığının araştırılması ve "ayrı yaşamada haklılık" olgusunun kanıtlanması gerekir.
Somut olayda; dinlenilen tanık anlatımlarından davacı eşin ayrı yaşamakta haklı olduğunu kabul etmek mümkün değildir. Zira dinlenilen davacı tanıklarının taraflar arasındaki geçimsizlik olduğu yönündeki iddia hakkında görgüye dayanan bir bilgileri bulunmadığı gibi davalı tanıkları da, davacının müşterek konuttaki eşyalarını almak için geri döndüğünü, ancak evin anahtarının değiştirilmesi nedeniyle davalının eve gelmesini beklediğini ve sonrasında eşyalarını alarak evden ayrıldığını, akabinde davalının davacının eve dönmesini istediğini, bu teklifi iletmek için gittiklerinde davacının eve geri dönmeyeceğini bildirdiğini beyan etmişlerdir. Bu nedenle ispat edilemeyen davanın reddi gerekirken kısmen kabulü yönünde karar verilmiş olması doğru görülmemiştir.
Bu itibarla yukarıda açıklanan esaslar gözönünde tutulmaksızın yazılı şekilde hüküm tesisi isabetsiz, temyiz itirazları bu nedenlerle yerinde olduğundan kabulü ile hükmün HUMK. nun 428. maddesi gereğince BOZULMASINA, peşin alınan temyiz harcının istek halinde temyiz edene iadesine, 13.01.2014 gününde oybirliğiyle karar verildi.