MAHKEMESİ :Sulh Hukuk Mahkemesi

Davacı vekili tarafından, davalı aleyhine 15.12.2008 gününde verilen dilekçe ile ortaklığın giderilmesi talebi üzerine bozma ilamına uyularak yapılan duruşma sonunda; davanın kabulüne dair 07.06.2017 günlü hükmü davalı vekili temyiz etmiş olup mahkemenin 16.02.2018 günlü ek kararı ile temyiz talebinin reddine karar verilmiştir. Ek kararın Yargıtayca incelenmesi davalı vekili tarafından istenilmekle süresinde olduğu anlaşılan temyiz dilekçesinin kabulüne karar verildikten sonra dosya ve içerisindeki bütün kağıtlar incelenerek gereği düşünüldü:
K A R A R

Dava, ortaklığın giderilmesi isteğine ilişkindir.
Davacı vekili, tarafların birlikte malik oldukları 127 ada 30 parsel sayılı taşınmaz üzerindeki ortaklığın giderilmesini talep ve dava etmiştir.
Mahkemece, davanın kabulü ile ortaklığın satış yoluyla giderilmesine dair verilen karar davalı Hazine vekilinin temyizi üzerine Dairemizin 01.06.2015 tarihli 2014/13096 Esas, 2015/6038 Karar sayılı kararıyla bozulmuş, bozmaya uyularak yapılan yargılama sonucunda davanın kabulüyle ortaklığın satış yoluyla giderilmesine karar verilmiştir.
Hükmü, davalı Hazine vekili temyiz etmiş, mahkemece, 16.02.2018 tarihli ek kararla süresi geçtiğinden istinaf dilekçesinin HMK’nin 346. maddesinin 1 ve 2. fıkrası uyarınca reddine karar verilmiş, ek karar davalı Hazine vekili tarafından süresinde temyiz edilmiştir.
1-Yapılan yargılamaya, toplanan delillere ve dosya kapsamına göre aşağıdaki bendin kapsamı dışında kalan temyiz itirazları yerinde görülmemiş, reddi gerekmiştir.
2-Mahkeme kararı hükmü temyiz edene usulüne uygun olarak 02.11.2017 tarihinde tebliğ edilmiş olup, davalı Hazine vekilince 8 günlük yasal süre geçirildikten sonra 20.11.2018 tarihinde temyiz isteminde bulunulmuştur.
HUMK’nun 432/4. maddesi ve 01.06.1990 tarihli ve 3/4 sayılı Yargıtay İçtihadı Birleştirme Kararı gereğince süresi geçirilen temyiz isteminin reddi gerekir. Mahkemece istinaf süresinin geçtiğinden sözedilerek 16.02.2018 tarihli ek kararla temyiz dilekçesinin reddine karar verilmesi doğru görülmemiş ise de belirtilen husus kararın bozulmasını ve yeniden yargılama yapılmasını gerektirmediğinden HUMK’nun 438/7. maddesi gereğince ek kararın aşağıdaki şekilde düzeltilerek onanmasına karar vermek gerekmiştir.
SONUÇ: Yukarıda 1. bentte açıklanan nedenlerle diğer temyiz itirazlarının reddine, 2. bent uyarınca temyiz itirazlarının kabulü ile 16.02.2018 tarihli ek kararın birinci bendinde yer alan “istinaf dilekçesinin HMK 346 maddesi 1-2 fıkrası uyarınca” sözcüklerinin çıkarılmasına, yerine “temyiz başvurusu süresinde olmadığından HUMK’nun 432-426/F maddeleri uyarınca temyiz talebinin” sözcüklerinin yazılmasına, ek kararın DÜZELTİLMİŞ ve DEĞİŞTİRİLMİŞ bu şekli ile ONANMASINA, 12.12.2018 tarihinde oybirliği ile karar verildi.