MAHKEMESİ :AİLE MAHKEMESİ

Taraflar arasındaki kişisel eşyanın iadesi davasının mahkemece yapılan yargılaması sonucunda; davanın reddine yönelik olarak verilen hüküm, davacı vekili tarafından duruşma istemli olarak temyiz edilmekle; duruşma günü olarak belirlenen 05.06.2018 tarihinde taraflardan kimsenin gelmemiş olması nedeniyle işin incelenerek karara bağlanması için saat 14.00"e bırakılması uygun görüldüğünden, belli saatte dosyadaki bütün kağıtlar okunarak, Tetkik Hakiminin açıklamaları dinlenip, gereği düşünüldü:

Y A R G I T A Y K A R A R I

Davacı; düğün esnasında takılan 3500 TL para ile 45-50 adet çeyrek altının zorla davalı tarafından elinden alındığını ileri sürerek; ziynet eşyaları ile paranın aynen iadesini, olmadığı takdirde ziynet eşyalarının bedeli ile paranın davalıdan tahsilini talep etmiş; 12.11.2012 tarihli dilekçesiyle düğünde kendisine 8 adet bilezik, 1 adet takı seti, 48 adet çeyrek altın ve 2.000 TL para takıldığını bildirmiş, 18.04.2014 tarihli ıslah dilekçesi ile bedel ve para yönünden talebini 18.081 TL"ye artırmıştır.
Davalı; düğünde takılan tüm ziynetlerin muhafaza edilmek üzere tanıklar huzurunda davacının annesine teslim edildiğini savunarak, davanın reddini istemiştir.
Mahkemece; tanık anlatımlarının tarafların iddia ve savunmalarını doğruladığı, bu nedenle davacı tarafa yemin teklif etme hakkının hatırlatıldığı ve teklif edilen yeminin davalı tarafça eda edildiği gerekçesiyle, davanın reddine karar verilmiş; hüküm, davacı vekili tarafından temyiz edilmiştir.
Dava, davalı eşte kaldığı ileri sürülen ziynet eşyaları ve paranın iadesi istemine ilişkindir.
Davacı kadın, dava konusu edilen ziynet eşyaları ve paranın, düğün günü davalı ve ailesi tarafından elinden alındığını ileri sürmüş, davalı koca ise ziynet eşyalarının düğün günü davacının annesine teslim edildiğini ve evliliğin devamı sırasında bu kişi tarafından muhafaza edildiğini savunmuştur.
Yerleşmiş Yargıtay kararlarında da belirtildiği gibi, evlilik sırasında kadına takılan ziynet eşyaları kim tarafından alınmış olursa olsun ona bağışlanmış sayılır, ona iadesi gerekir.
Türk Medeni Kanununun 6. maddesi hükmü uyarınca, kanunda aksine bir hüküm bulunmadıkça taraflardan her biri hakkını dayandırdığı olguların varlığını ispatla yükümlüdür. Gerek doktrinde, gerek Yargıtay içtihatlarında kabul edildiği üzere ispat yükü hayatın olağan akışına aykırı durumu iddia eden ya da savunmada bulunan kimseye düşer. Öte yandan ileri sürdüğü bir olaydan kendi yararına haklar çıkarmak isteyen kimsenin iddia ettiği olayı kanıtlaması gerekir.
Öte yandan, aksine ciddi ve inandırıcı delil ve olaylar bulunmadıkça asıl olan tanıkların gerçeği söylemiş olmalarıdır (6100 s. HMK md. 255). Akrabalık veya diğer bir yakınlık başlı başına tanık beyanını değerden düşürücü bir sebep sayılamaz.
Somut uyuşmazlıkta mahkemece; dinlenen davacı tanıklarından, ..., davacı kadına takılan ziynet eşyalarının düğün sırasında davalı ve annesi tarafından alındığını gördüklerini beyan etmişlerdir. Dinlenen davalı tanıklarından ...ın beyanı duyuma dayalı, ..."ın beyanı ise, kendi içinde çelişkilidir. Bu nedenle; davacının, takılan ziynet eşyaları ile paraların düğün sırasında davalı tarafından alındığını tanık beyanlarıyla ispatladığını kabul etmek gerekir.
Hal böyle olunca, mahkemece; tanık beyanlarıyla davalı tarafta kaldığı ispatlanan ziynet eşyalarının nitelik ve miktarları hakkında davacı tarafça verilen dilekçelerin incelenmesi ve ulaşılacak sonuca göre uyuşmazlığın esası hakkında karar verilmesi gerekirken, yanılgılı değerlendirme ve eksik inceleme ile en son delil olarak gereken yemin delilinin davacı tarafa hatırlatılması ve buna bağlı olarak davacı tarafça teklif edilen yeminin davalı tarafından eda edildiği gerekçesiyle davanın tümden reddine karar verilmiş olması usul ve yasaya aykırı olup, bozmayı gerektirmiştir.
SONUÇ: Yukarıda açıklanan nedenlerle hükmün HUMK"nun 428. maddesi gereğince davalı yararına BOZULMASINA, peşin alınan temyiz harcının istek halinde temyiz edene iadesine, 6100 sayılı HMK"nun Geçici Madde 3 atfıyla 1086 sayılı HUMK"nun 440. maddesi gereğince kararın tebliğinden itibaren 15 günlük süre içinde karar düzeltme yolu açık olmak üzere, 05.06.2018 gününde oybirliğiyle karar verildi.