Mahkemesi :Asliye Ceza Mahkemesi
Suç : Taksirle yaralama
Hüküm : TCK"nın 89/4, 62/1, 50/1-a, 52, 53/6. maddeleri gereğince mahkumiyet

Taksirle yaralama suçundan sanığın mahkumiyetine ilişkin hüküm sanık ve mağdur zorunlu müdafii tarafından temyiz edilmekle, dosya incelenerek gereği düşünüldü:
Yaralanması sebebiyle suçtan doğrudan zarar gördüğü anlaşılan ve yaşı küçük olması sebebiyle beyanı alınmamakla birlikte CMK"nın 260. maddesi uyarınca hükmü temyiz hakkı bulunan mağdur ..."in zorunlu müdafii aracılığı ile hükmü temyiz etmek suretiyle katılma iradesini ortaya koyması sebebiyle CMK"nın 237/2. maddesi uyarınca davaya katılmasına karar verilerek ve müdafiine ilişkin görevlendirmenin 17.12.2018 tarihinde yapılması dolayısıyla gerekçeli kararı tebliğ tarihinin sehven 17.11.2018 olarak yazıldığı kanaati varıldığından müdafiinin 17.12.2018 tarihinde yaptığı temyiz başvurusunun süresinde olduğu kabul edilerek yapılan incelemede;
Yapılan yargılamaya, toplanıp karar yerinde gösterilen delillere, mahkemenin kovuşturma sonuçlarına uygun olarak oluşan kanaat ve takdirine, incelenen dosya kapsamına göre sanığın oluşa kusur durumuna ve cezanın fazla olduğuna, mağdur zorunlu müdafiinin ise cezanın yetersiz olduğuna yönelik yerinde görülmeyen temyiz itirazlarının reddine, ancak,
1-Sanık hakkında temel ceza belirlenirken, taksirli suçlar açısından temel cezanın belirlenmesinde TCK"nın 61/1. maddesinin (f-g) bentlerinde yer alan "failin güttüğü amaç ve saik" gerekçesine dayanılamayacağının gözetilmemesi,
2-Sanığın sürücü belgesinin TCK"nın 53/6. maddesi gereğince geçici olarak geri alınmasına karar verilirken bunun mahkumiyetin doğal sonucu olduğundan bahsedilmesi ve “E ve D” sınıfı ehliyet belgesine sahip idaresindeki çekici ile kazaya karışan sanığın “D” sınıfı belgesinin geri alınmasına karar verilmesi gerekirken ehliyet bilgilerinin yanlış gösterilerek “B” sınıfı belgesinin geri alınmasına karar verilmesi,
Kanuna aykırı olup, sanık müdafii ve katılan zorunlu müdafiinin temyiz itirazları bu itibarla yerinde görüldüğünden, hükmün bu nedenle 5320 sayılı Kanunun 8. maddesi gereğince halen uygulanmakta olan 1412 sayılı CMUK’un 321. maddesi uyarınca BOZULMASINA, ancak yeniden yargılamayı gerektirmeyen bu konularda, aynı Kanunun 322. maddesi gereğince karar verilmesi mümkün bulunduğundan, aynı maddenin verdiği yetkiye istinaden hükmün 1. fıkrasınındaki “kastı ve güttüğü amaç” ibaresinin hükümden çıkarılmak suretiyle, yine hükmün 4. fıkrasındaki “ mahkumiyetinin doğal sonucu olarak” ibraresinin çıkarılması ile aynı fıkradaki “B” ibaresinin “D” şeklinde değiştirilmesi suretiyle, sair yönleri usul ve kanuna uygun bulunan hükmün DÜZELTİLEREK ONANMASINA, 12/03/2019 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.