MAHKEMESİ :İş Mahkemesi
DAVA TÜRÜ : ALACAK

Taraflar arasında görülen dava sonucunda verilen kararın, temyizen incelenmesi davalı vekili tarafından istenilmekle, temyiz talebinin süresinde olduğu anlaşıldı. Dava dosyası için Tetkik Hakimi ... tarafından düzenlenen rapor dinlendikten sonra dosya incelendi, gereği konuşulup düşünüldü:

Y A R G I T A Y K A R A R I

Davacı isteminin özeti:
Davacı vekili , müvekkilinin davalı şirkete ait işyerinde güvenlik görevlisi olarak 11/10/2008-01/10/2013 tarihleri arasında çalıştığını ve iş aktinin davalı işveren tarafından haksız olarak ve ihbar öneline uyulmaksızın feshedildiğini ileri sürerek kıdem ve ihbar tazminatı ile bir kısım işçilik alacaklarının hüküm altına alınmasını talep etmiştir.
Davalı cevabının özeti:
Davalı vekili, davanın reddine karar verilmesini savunmuştur.
Mahkeme kararının özeti:
Mahkemece, toplanan delillere ve bilirkişi raporuna göre, davanın kabulüne karar verilmiştir.
Temyiz:
Karar süresi içinde davalı vekili tarafından temyiz edilmiştir.
Gerekçe:
1-Dosyadaki yazılara, toplanan delillerle kararın dayandığı kanuni gerektirici sebeplere göre davalının aşağıdaki bendlerin kapsamı dışında kalan temyiz itirazları yerinde değildir.
2-Taraflar arasında davacı işçinin fazla çalışma yapıp yapmadığı ve yapmış ise hesaplanması konularında uyuşmazlık bulunmaktadır.
4857 sayılı İş Kanununun 63"ncü maddesinde çalışma süresi haftada en çok 45 saat olarak belirtilmiştir. Ancak tarafların anlaşması ile bu normal çalışma süresinin, haftanın çalışılan günlerine günde onbir saati aşmamak koşulu ile farklı şekilde dağıtılabileceği ilkesi benimsenmiştir. Yasanın 41. maddesine göre fazla çalışma, kanunda yazılı koşullar çerçevesinde haftalık 45 saati aşan çalışmalar olup, 63"üncü madde hükmüne göre denkleştirme esasının uygulandığı hallerde, işçinin haftalık çalışma süresi, normal haftalık iş süresini aşmamak koşulu ile bazı haftalarda toplam 45 saati aşsa dahi bu çalışmalar fazla çalışma sayılmaz.
Yargıtay Hukuk Genel Kurulunca da benimsenen Dairemizin yerleşik uygulamasına göre, bir işçinin günde en fazla fiilen 14 saat çalışabileceğinin kabulü gerekir. Bu durumda 24 saat çalışıp 24 saat dinlenme usulüyle yapılan çalışmalarda bir hafta 3 gün diğer hafta ise 4 gün çalışma yapılacağından, yukarıda bahsedilen 63"üncü madde hükmü gereğince, haftalık normal çalışma süresi dolmamış olsa dahi günlük 11 saati aşan çalışmalar fazla çalışma sayılması nedeniyle, bu çalışma sisteminde işçi ilk bir hafta (3x3=) 9 saat takip eden hafta ise (4x3=) 12 saat fazla çalışma yapmış sayılmalıdır.
Somut olayda, gerek davacı tanık beyanları gerekse davacının tanık olarak dinlendiği davalı işyerinde çalışan emsal işçiye ait Dairemiz incelemesinden geçen dosyadaki beyanı dikkate alındığında (Dairemiz 2017/9309 esas) davacının 24 saat çalışma sonraki 24 saat dinlenme esası üzerinden çalıştığı anlaşılmaktadır. Bu çalışma sisteminde yukarıda ayrıntısı açıklandığı üzere bir hafta 9 saat, diğer hafta 12 saat fazla çalışma süresi üzerinden hesap yapılması gerekirken haftalık 15 saat fazla çalışma üzerinden hesaplama yapan bilirkişi raporuna itibarla hüküm kurulması hatalı olup bozmayı gerektirmiştir.
3-Davacının hafta ve genel tatil ücretlerine hak kazanıp kazanmadığı taraflar arasında bir diğer uyuşmazlık noktasıdır.
Somut uyuşmazlıkta, dosya kapsamına göre davacının 24 saat çalışma 24 saat dinlenme sisteminde çalıştığı anlaşılmakla , bu çalışma sistemine göre davacı hafta tatilini kullandığından, hafta tatili ücreti talebinin reddi gerekirken kabulü isabetsizdir.
Ayrıca 24 saat çalışma 24 saat dinlenme esasına göre çalıştığı anlaşılan davacının ulusal bayram ve genel tatil günlerinin en azından ½’sinde çalıştığı göz önünde bulundurularak hesaplama yapılması gerekirken tümünde çalıştığının kabulü ile hesaplama yapan bilirkişi raporuna itibar edilmesi de isabetsiz olup bozmayı gerektirmiştir.
Sonuç:
Temyiz olunan kararın yukarıda yazılı sebeplerle BOZULMASINA, peşin alınan temyiz harcının istek halinde ilgiliye iadesine 20.02.2018 gününde oybirliği ile karar verildi.












H.Y.D.