MAHKEMESİ :ASLİYE HUKUK MAHKEMESİ
(ASLİYE TİCARET MAHKEMESİ SIFATIYLA)

Taraflar arasında görülen davada Asliye Hukuk Mahkemesi’nce verilen 10.05.2016 tarih ve 2014/180-2016/296 sayılı kararın Yargıtayca incelenmesi davacı vekili tarafından istenmiş ve temyiz dilekçesinin süresi içinde verildiği anlaşılmış olmakla, dava dosyası için Tetkik Hakimi ... tarafından düzenlenen rapor dinlendikten ve yine dosya içerisindeki dilekçe, layihalar, duruşma tutanakları ve tüm belgeler okunup, incelendikten sonra işin gereği görüşülüp, düşünüldü:
Davacı vekili, davalının, müvekkili şirkette genel müdür olarak görev yaptığını, davalı tarafından işten haksız, yersiz ve geçersiz sebeple çıkarılan personelin feshin geçersizliği ve işe iade, fazla çalışma alacağı, yıllık ücretli izin alacağı, kıdem ve ihbar tazminatı alacağı için davalar açtıklarını, söz konusu davalardan sonra asıl alacakların yanında faiz, vekalet ücreti ve harçlar ile tazminatların müvekkili şirket tarafından ödendiğini, davalının, genel müdür olarak iş yerinde çalışan personeli haksız, yersiz ve geçersiz sebeplerle işten çıkarmakla görevini ve yetkilerini kötüye kullandığını, şirketin zarara uğramasına sebebiyet verdiğini, bu sebeple hizmet akdine son verme yetkisi bulunan şirket genel müdürü davalının sorumluluğunun eski Türk Ticaret Kanunu"nun 342. maddesinde düzenlendiğini, müvekkili şirket genel kurulunda davalı hakkında son iki yılda ödenen tazminatların rücuen tahsili için dava açılması kararı alındığını ileri sürerek şimdilik 117.240 TL"nin tahsiline karar verilmesini talep ve dava etmiştir.
Davalı vekili, yetki itirazında ve zamanaşımı definde bulunmuş, mahkemece verilen işe iade kararına rağmen işe başlatmayanın müvekkili olmadığını, mahkemece verilen kararın kesinleşme tarihinin müvekkilinin işten ayrılmasından sonra olduğunu, görevi döneminde fazla mesai yapan bir işçinin fazla mesai ücreti alması yasa gereği olup, bu ücretin müvekkilinin görev döneminde ödenmesi ile görev süresi sona erdikten sonra ödenmesi arasında bir fark bulunmadığına göre böyle bir ödemeden müvekkiline rücu edilmesinin yasal olarak mümkün olmadığını, müvekkilinin almış olduğu kararlar yönetim kurulu tarafından Genel kurula faaliyet raporu olarak sunulduğunu, bu faaliyetlerin tamamı Genel kurul tarafından ibra edilmiş olduğunu savunarak davanın reddini istemiştir.
Mahkemece tüm dosya kapsamına göre; davalının uzun yıllar genel müdürlük yaptığı, fesih işlemlerini tamamen davalının inisiyatifine bırakılması gibi bir durumun söz konusu olamayacağı, feshin geçersizliğine ve işe iadeye ilişkin mahkeme kararı ile davacının feshin geçersizliğinden bilgi sahibi olduğu, çok sayıda verilen işe iade kararlarının gereği yerine getirilerek işçinin işe iade imkanının bulunduğu, bunun yerine tazminat ödenmesi yolunun seçildiği, işçilik alacaklarından işverenin sorumlu olduğu, bu tutarların işveren vekilinden istenilmesinin söz konusu olamayacağı, davacının işçilik ve diğer tazminat ödemelerinin davalıdan talep etmesinin yasal bir dayanağı bulunmadığı gerekçesiyle davanın reddine karar verilmiştir.
Kararı, davacı vekili temyiz etmiştir.

Dava, şirket yöneticisinin sorumluluğuna ilişkindir. Mahkemece, davanın niteliği gözetilerek davalı şirket yöneticisinin görev yaptığı dönem itibariyle yürürlükte olan 6762 sayılı TTK’da yer alan 336 ve devamı hükümlerine göre sorumluluğu olup olmadığının belirlenerek karar verilmesi gerekirken, bu hususta her hangi bir değerlendirme yapılmaksızın davalının işveren vekili olduğu, işçilik alacaklarından işverenin sorumlu olduğu gerekçeleriyle karar verilmesi doğru görülmemiş, bozmayı gerektirmiştir.
SONUÇ: Yukarıda açıklanan nedenlerle davacı vekilinin temyiz itirazının kabulü ile kararın davacı yararına BOZULMASINA, ödediği peşin temyiz harcının isteği halinde temyiz edene iadesine, 15.05.2018 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.