İstanbul Ceza Kararları - Hırsızlık - mala zarar verme - Yargıtay 22. Ceza Dairesi 2015/10929 Esas 2016/4670 Karar Sayılı İlamı

22. Ceza Dairesi
Esas No: 2015/10929
Karar No: 2016/4670
Karar Tarihi: 28.03.2016

Hırsızlık - mala zarar verme - Yargıtay 22. Ceza Dairesi 2015/10929 Esas 2016/4670 Karar Sayılı İlamı

Özet: (Bu özet Yapay Zeka tarafından yazılmıştır. Hukuki olarak geçerliliği yoktur.)

Sanık, bir aracın kelebek camını kırarak teybi çalmak suretiyle hırsızlık ve mala zarar verme suçlarından mahkum edilmiştir. Mahkemenin soruşturma sonucuna ve delillere göre diğer temyiz itirazları yerinde görülmemiştir ancak mahkûmiyeti nedeniyle tekerrür hükümlerinin uygulanması gerektiği göz ardı edilmiştir. Kararda aynı zamanda, sanığın hak yoksunluklarına koşullu salıverme tarihine kadar yoksun bırakılması kararı verilmiştir. Karar, 5237 sayılı Türk Ceza Kanunu'nun 142/1-b maddesine uygun olsa da, 142/1-e maddesinin uygulanmaması sonuç açısından etkili görülmemiştir. Hükümler, bu nedenlerle 1412 sayılı CMK'nın 321. maddesi gereğince bozulmuştur. Düzeltme yapılacak kısım ise sanık hakkında 5237 sayılı TCK'nın 53/1, 2, 3. maddesinin uygulanmasıdır. Detaylı kanun maddeleri ise şu şekildedir:
- 5237 sayılı Türk Ceza Kanunu'nun 142/1-b maddesi: “Başkasına ait bir şeyi zorla açarak veya anahtarı veya benzeri araçlarla açmadan veya zor kullanarak açmak suretiyle veya anahtarı veya benzeri araçları elde etmek suretiyle veya başka herhangi bir surette korunmasına rağmen başkasına ait bir şeyi çalmak”
- 5237 sayılı Türk Ceza Kanunu'nun 142/1-e maddesi: “Aracın kullanılamaz hale getirilmesi, araçtan kısmen veya tamamen herhangi bir şeyin zorla alınması veya araçta mevcut bir şeyin zorla teslim alınması”
- 5237 sayılı Türk Ceza Kanunu'nun 53/1, 2, 3. maddeleri ise hak yoksunluklarını ve uygulama süresini düzenlemektedir.

22. Ceza Dairesi 2015/10929 E. , 2016/4670 K.

"İçtihat Metni"

MAHKEMESİ :Asliye Ceza Mahkemesi
SUÇ : Hırsızlık, mala zarar verme
HÜKÜM : Mahkumiyet

Yerel Mahkemece verilen hükümler temyiz edilmekle, kararların nitelik, cezaların türü, süresi ve suç tarihine göre dosya görüşüldü:
Sanığın katılana ait kilitli ve park halindeki aracın kelebek camını kırmak sureti ile teybi çalmasından ibaret eylemin 5237 sayılı TCK nın 142/1-b maddesine uyduğu halde aynı Kanunun 142/1-e maddesinin uygulanması sonuca etkili görülmediğinden;
Sanığın dosyada mevcut adli sicil kaydına göre önceki mahkûmiyeti nedeni ile tekerrür hükümlerinin uygulanması gerektiğinin gözetilmemesi, aleyhe temyiz bulunmadığından bozma nedeni yapılmamıştır.
Yapılan duruşmaya, toplanan delillere, mahkemenin soruşturma sonuçlarına uygun olarak oluşan kanaat ve takdirine göre diğer temyiz itirazları yerinde görülmemiştir. Ancak;
1-5237 sayılı TCK"nın 53. maddesinin 1. fıkrasının (c) bendinde yer alan hak yoksunluklarının kendi altsoyu üzerindeki velayet, vesayet ve kayyımlık yetkileri yönünden koşullu salıverme tarihine kadar, diğer kişilere karşı belirtilen yetkiler yönünden ise mahkum olunan hapis cezasının infazı tamamlanıncaya kadar geçerli olacağı gözetilmeden, anılan hakların yönelik olduğu kişiler bakımından bir ayrım yapılmadan, sanığın; aynı Kanun"un 53/1-c maddesinde yazılı haklardan koşullu salıverme tarihine kadar yoksun bırakılmasına karar verilmesi,
2-5237 sayılı TCK"nın 53. maddesinin 24.11.2015 tarihli Resmi Gazetede yayımlanan Anayasa Mahkemesinin 08.11.2015 tarih, 2014/140 E 2015/85 K sayılı kararı ile kısmen iptal edilmiş olduğunun gözetilmesi zorunluluğu,
Bozmayı gerektirmiş, sanık ..."in temyiz itirazları bu bakımdan yerinde görülmüş olduğundan, hükümlerin bu sebeplerden dolayı 1412 sayılı CMK"nın 321. maddesi gereğince BOZULMASINA, ancak bu aykırılıklar yeniden yargılamayı gerektirmediğinden, aynı Kanun"un 322. maddesi uyarınca hüküm fıkralarından sanık
hakkında 5237 sayılı TCK"nın 53. maddesinin uygulanması ile ilgili kısım çıkarılarak yerine “sanık hakkında 5237 sayılı TCK"nın 53/1, 2, 3. maddesinin uygulanmasına” yazılmasına karar verilmek suretiyle diğer yönleri usul ve yasaya uygun bulunan hükümlerin DÜZELTİLEREK ONANMASINA, 28/03/2016 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.