MAHKEMESİ : BURSA 6. AİLE MAHKEMESİ
TARİHİ : 17/07/2014
NUMARASI : 2014/123-2014/675



Taraflar arasındaki yoksulluk nafakası davasının mahkemece yapılan yargılaması sonucunda, davanın kısmen kabulüne yönelik olarak verilen hükmün, süresi içinde davalı tarafından temyiz edilmesi üzerine; temyiz dilekçesinin kabulüne karar verildikten sonra, dosya içerisindeki kağıtlar okunup gereği düşünüldü:


Y A R G I T A Y K A R A R I

Davacı dilekçesinde; davalı ile 04.12.2013 tarihinde Bursa 1.Aile Mahkemesi"nin 2012/713 E. lı dosyası ile boşandıklarını ve kararın kesinleştiğini, kendisinin çalışmadığını, bu nedenle müşterek çocuğun bakım ve okul masraflarını karşılayamadığını, davalının ise polis memuru olduğunu ileri sürerek lehine aylık 1.000,00 TL yoksulluk nafakasına hükmedilmesini ve nafakanın her yıl TEFE-TÜFE oranında arttırılmasını talep ve dava etmiştir.
Davalı, davacının sigortasız olarak özel işlere gittiğini ve birtakım iş yerlerinde anlaşmalı olarak çalıştığını öğrendiğini, yine davacının mesleği ile ilgili cihazları da evlilik sürecinde kendisine ait kredi kartı ile aldığını, maaş bordrosundan da anlaşılacağı üzere maaşından kendisine aylık 411,00 TL para kaldığını, yine bunun da evlilik sürecinde Vakıflar Bankasından kullandığı ve aylık 690,00 TL ödemeli kredi borcuna kesildiğini, maaşı yetersiz olduğundan ailesinin yardımları ile geçindiğini, yine müşterek çocukları M.. E.."ın masraflarını da kendisinin karşıladığını belirterek davanın reddine karar verilmesini istemiştir.
Mahkemece, davanın kısmen kabulü ile dava tarihinden başlamak üzere davacı lehine aylık 400,00 TL yoksulluk nafakasına karar verilmiş, hüküm davalı tarafından süresinde temyiz edilmiştir.
Somut olayda; tarafların Bursa 1.Aile Mahkemesinin 2012/713 E.- 2013/1009 K. sayılı kararı ile 04.12.2013 tarihinden boşandıkları uyuşmazlık konusu değildir.
Dava aylık 1.000,00 TL yoksulluk nafakası istemine ilişkindir. TMK"nun 175.maddesi gereğince; "Boşanma yüzünden yoksulluğa düşecek taraf kusuru daha ağır olmamak koşuluyla geçimi için diğer taraftan mali gücü oranında nafaka isteyebilir.
Yoksulluğun hukuksal kavramı sözkonusu bu madde de tanımlanmamış ise de; Yargıtay Hukuk Genel Kurulu"nun 07.10.1998 gün ve 2-656-688 sayılı kararında da kabul edildiği gibi; yeme, giyinme, barınma, sağlık, ulaşım, kültür(eğitim) gibi bireyin maddi varlığını geliştirmek için zorunlu ve gerekli görülen harcamaları karşılayacak düzeyde geliri olmayanları yoksul kabul etmek gerekir.
Sosyal ekonomik durumu araştırmasında davacının ev hanımı olduğu, çalışmadığı bildirilmiş ise de; Sosyal Güvenlik Kurumu kayıtlarına göre aktif çalışan olarak kuaförde çalıştığı bildirilmiştir. Yine dosya içeriğine davacının işyeri kiraladığına ilişkin kira sözleşmesi ibraz edilmiştir.
Öyle ise mahkemece, davacının bahsi geçen kira sözleşmesi ile kiraladığı iş yerinde çalışıp çalışmadığı, çalışıyor ise; aylık ne kadar gelir elde ettiği, onu yoksulluktan kurtaracak miktarda kazanıp kazanmadığı, asgari ücret düzeyinde gelir elde ediyorsa; asgari ücretle çalışılmakta bulunması yoksulluk nafakası bağlanmasını olanaksız kılan bir olgu kabul edilmeyeceği asgari ücret düzeyinde gelir elde edilmesinin yoksulluğu ortadan kaldırmayacağı (HGK 01.05.2002 gün 2-397 E.- 399 K.) gözetilerek hasıl olacak sonuca uygun bir karar verilmesi gerekirken, yeterli inceleme ve araştırma yapılmadan karar verilmesi usul ve yasaya uygun bulunmamıştır.
SONUÇ: Yukarıda açıklanan esaslar gözönünde tutulmaksızın yazılı şekilde hüküm tesisi isabetsiz, temyiz itirazları bu nedenlerle yerinde olduğundan kabulü ile hükmün HUMK.nun 428.maddesi gereğince BOZULMASINA ve peşin alınan temyiz harcının istek halinde temyiz edene iadesine, 17.03.2015 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.