MAHKEMESİ :İş Mahkemesi
AVUKAT ...
DAVA TÜRÜ : ALACAK

Taraflar arasında görülen dava sonucunda verilen kararın, temyizen incelenmesi davalı vekili tarafından istenilmekle, temyiz talebinin süresinde olduğu anlaşıldı. Dava dosyası için Tetkik Hakimi ... tarafından düzenlenen rapor dinlendikten sonra dosya incelendi, gereği konuşulup düşünüldü:

Y A R G I T A Y K A R A R I


Davacı İsteminin Özeti:
Davacı vekili, davacının davalıya ait işyerinde ağır vasıta şoförü olarak çalıştığını, iş sözleşmesinin işverence haklı bir sebep olmadan feshedildiğini ileri sürerek yıllık izin ücreti ile birlikte bir kısım işçilik alacaklarının hüküm altına alınmasını talep etmiştir.
Davalı Cevabının Özeti:
Davalı vekili, davacının kesintisiz olarak çalışarak yıllık izine hak kazandığı dönemde iznini kullandığını ileri sürerek davanın reddine karar verilmesini talep etmiştir.
Mahkeme Kararının Özeti:
Mahkemece, bozmaya uyularak yapılan yargılama sonucunda yazılı gerekçe ile davanın kısmen kabulüne karar verilmiştir.
Temyiz Başvurusu:
Kararı, yasal süresi içinde davalı vekili temyiz etmiştir.
Gerekçe:
1-Dosyadaki yazılara toplanan delillerle kararın dayandığı kanuni gerektirici sebeplere göre, davalının aşağıdaki bendin kapsamı dışındaki temyiz itirazlarının reddine karar vermek gerekmiştir.
2-Taraflar arasında davacının yıllık ücretli iznini kullanıp kullanmadığı noktasında uyuşmazlık bulunmaktadır.
4857 sayılı İş Kanununun 59 uncu maddesinde, iş sözleşmesinin herhangi bir nedenle sona ermesi halinde, işçiye kullandırılmayan yıllık izin sürelerine ait ücretlerin son ücret üzerinden ödeneceği hükme bağlanmıştır. Böylece, iş sözleşmesinin feshinde kullanılmayan yıllık ücretli izin hakkı izin alacağına dönüşür. Bu nedenle zamanaşımı da iş sözleşmesinin feshinden itibaren işlemeye başlar.

Yıllık izinlerin kullandırıldığı noktasında ispat yükü işverene aittir. İşveren yıllık izinlerin kullandırıldığını imzalı izin defteri veya eşdeğer bir belge ile kanıtlamalıdır. Bu konuda ispat yükü üzerinde olan işveren, işçiye yemin teklif edebilir.
Somut uyuşmazlıkta, davacı kullanılmayan yıllık izinlere ait ücretleri talep etmiş, davalı ise birtakım yıllık izin formları sunarak izinlerin kullanıldığını savunmuştur. Mahkemenin yıllık izin ücreti talebinin kabulüne dair kararı, Dairemizce “davalı tarafından sunulan 01.06.2009, 01.07.2011 tarihli izin kullanım talep formlarının değerlendirilmediği, bu belgelerde takip edilen izin sürelerinin kullandırılıp kullandırılmadığı konusunda davacının açıklamasının istenmesi gerektiği” gerekçesiyle bozulmuştur. Bozmaya uyularak yeniden yapılan yargılamada, davacının beyanı alınmış olup, davacı beyanında ilgili formlarda belirtilen izinleri kullanmadığını açıklamıştır. Mahkemece, 01.06.2009 ve 01.07.2011 tarihli yıllık izin formlarına itibar edilmeden, davacının yıllık izin alacağı hüküm altına alınmış ise de, bu kabul şekli hatalı olmuştur. Söz konusu izin kullanım talep formları incelendiğinde, formların en alt kısmında tarih aralığı da belirtilmek suretiyle “...tarihleri arasında ücretli/yıllık iznimi kullandım. Bilgilerinize arz ederim.” şeklinde beyanın bulunduğu, bu beyanın altında davacının imzasının yer aldığı görülmektedir. Davacı belgedeki imzayı inkar etmemiştir. Şu halde, davacının yıllık izin talebini, bu talebin işverence uygun bulunduğunu, uygun bulunan tarih aralığında iznin kullanıldığını ispatlayan belgenin yıllık izin defterine eşdeğer belge olarak kabulü gerekmektedir. Mahkemece, davacının 01.06.2009 ve 01.07.2011 tarihli belgelerde belirtilen tarihlerde yıllık izinlerini kullandığının kabulü gerekirken, bu belgelere itibar edilmeden yazılı şekilde karar verilmesi bozmayı gerektirmiştir.
SONUÇ: Temyiz olunan kararın yukarıda yazılı sebepten BOZULMASINA, peşin alınan temyiz harcının istek halinde ilgiliye iadesine, 27/02/2018 gününde oybirliğiyle karar verildi.






N.E.