Adana Ceza Kararları - Kullanmak için uyuşturucu madde bulundurma - Yargıtay 10. Ceza Dairesi 2017/2634 Esas 2019/3620 Karar Sayılı İlamı

10. Ceza Dairesi
Esas No: 2017/2634
Karar No: 2019/3620

Kullanmak için uyuşturucu madde bulundurma - Yargıtay 10. Ceza Dairesi 2017/2634 Esas 2019/3620 Karar Sayılı İlamı

Özet: (Bu özet Yapay Zeka tarafından yazılmıştır. Hukuki olarak geçerliliği yoktur.)

Sanık, kullanmak için uyuşturucu madde bulundurma suçundan tedavi ve denetimli serbestlik tedbiri uygulanması kararı verilen bir dava kapsamında yükümlülüklerini ihlal ettiği için mahkûm edilmiştir. Adli sicil kayıtlarına göre, sanık hakkında önceden aynı suçtan dolayı verilen herhangi bir tedavi veya denetimli serbestlik tedbiri bulunmamaktadır. Bu nedenle, suçtan dolayı önce doğrudan tedavi ve denetimli serbestlik tedbiri uygulandıktan sonra hüküm kurulmuştur. Bu husus, Anayasa Mahkemesi'nin 2014/140 esas, 2015/85 sayılı kararı ve 5237 sayılı TCK'nın 53. maddesi uyarınca dikkate alınmıştır. Yargılama süreci kanuna uygun olarak yapılmış ve hüküm sanığın yerinde görülmemiş olduğu için reddedilmiştir. 6545 sayılı Kanun'un 68. maddesi ve TCK'nın 191. maddesinin 5. fıkrası bu durumda uygulanamamaktadır. Kanun maddeleri detaylı olarak açıklandığı için ek açıklama gerekmemektedir.

10. Ceza Dairesi 2017/2634 E. , 2019/3620 K.

"İçtihat Metni"

Mahkeme : Asliye Ceza Mahkemesi
Suç : Kullanmak için uyuşturucu madde bulundurma
Hüküm : Tedavi ve denetimli serbestlik tedbirine uyulmaması üzerine mahkûmiyet

Dosya incelendi.
GEREĞİ GÖRÜŞÜLÜP DÜŞÜNÜLDÜ :
Çağrı yazısının tebliğinden sonra sanığın tedavi ve denetimli serbestlik tedbirinin infazına başladığı, hazırlanan denetim planı tebliğ edilip yükümlülükleri anlatılıp uyarıldığı, ancak 14.11.2012 tarihinde kan ve idrar örneği vermeden hastaneyi terk ettiğinden tekrar uyarıldığı, uyarı yazısının sanığa bizzat 11.02.2013 tarihinde tebliğ edildiği halde yeniden başvuruda bulunmayarak yükümlülüklerini ihlal ettiği anlaşıldığından tebliğnamedeki bozma düşüncesine iştirak edilmemiştir.
Adli sicil kayıtları ve UYAP üzerinden yapılan araştırmada, sanık hakkında, bu suç tarihinden önce, aynı suçtan dolayı açılmış başka bir dava nedeniyle verilip kesinleşmiş herhangi bir tedavi ve/veya denetimli serbestlik tedbirinin bulunmadığı anlaşıldığından, hükümden önce 28.06.2014 tarihli Resmi Gazete"de yayımlanarak yürürlüğe giren 6545 sayılı Kanunun 68. maddesi ile değiştirilen TCK"nın 191. maddesinin 5. fıkrasının sanık lehine uygulanma şartlarının bulunmaması nedeniyle, bu suçtan dolayı ilk olarak doğrudan tedavi ve denetimli serbestlik tedbiri uygulandıktan sonra, yükümlülüklerini ihlal eden sanık hakkında yargılamaya devam olunarak hüküm kurulmuş olması, 6545 sayılı Kanunun 85. maddesi ile 5320 sayılı Kanuna eklenen geçici 7. maddenin 3. fıkrasına uygun olduğundan, bu husus dikkate alınarak yapılan incelemede;
24.11.2015 tarihli Resmi Gazete"de yayımlanarak yürürlüğe giren Anayasa Mahkemesinin 08.10.2015 tarih ve 2014/140 esas, 2015/85 sayılı kararı gözetilerek, sanık hakkında 5237 sayılı TCK"nın 53. maddesinin 1 ve 2. fıkraları ile 3. fıkrasının 1. cümlesinin uygulanmasının infaz aşamasında dikkate alınması mümkün görülmüştür.
Yargılama sürecindeki işlemlerin kanuna uygun olarak yapıldığı, aşamalarda ileri sürülen iddia ve savunmaların toplanan tüm delillerle birlikte gerekçeli kararda gösterilip tartışıldığı, vicdanî kanının dosya içindeki belge ve bilgilerle uyumlu olarak kesin verilere dayandırıldığı, eylemin sanık tarafından gerçekleştirildiğinin saptandığı, eyleme uyan suç tipi ile yaptırımların, doğru biçimde belirlendiği anlaşıldığından; sanığın yerinde görülmeyen temyiz itirazlarının reddiyle hükmün ONANMASINA, 30/05/2019 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.