Mahkemesi : Zonguldak 3. İş Mahkemesi
Tarihi : 26/11/2013
Numarası : 2013/15-2013/612

Taraflar arasında görülen dava sonucunda verilen hükmün, Yargıtayca incelenmesi davalı vekili tarafından istenilmekle, temyiz isteğinin süresinde olduğu anlaşıldı. Dosya incelendi, gereği görüşüldü:
1-Dosyadaki yazılara, hükmün Dairemizce de benimsenmiş bulunan yasal ve hukuksal gerekçeleriyle dayandığı maddi delillere ve özellikle bu delillerin takdirinde bir isabetsizlik görülmemesine göre davalının aşağıdaki bendin kapsamı dışında kalam temyiz itirazlarının reddine.
2-Davacı, 1992 yılından emekli olduğu 2011 yılına kadar davalı iş yerinde çalıştığını, çalıştığı süreler içerisinde Yol İş Sendikası üyesi olup TİS ve İş Kanunu uyarınca ücretli izin hakkı olduğu halde kullandırılmadığını bildirerek fazlaya ilişkin haklarını saklı tutarak 1,00 TL. yıllık izin ücretinin işletme kredisi faizi yürüterek ödetilmesini istemiştir.
Davalı cevabında, davacının kadroya geçtiği 2.2.2011 gününe kadar geçici (mevsimlik) işçi kadrosunda çalıştığını, gerek 4857 sayılı Kanunun 53/3.maddesi, gerekse 1475 sayılı Kanunun 50/5.maddesi uyarınca mevsimlik işlerde yıllık izin ücreti hükümleri uygulanmayacağı belirtildiğinden ve Toplu İş Sözleşmesinde de aksine hüküm bulunmadığından davacının mevsimlik çalıştığı dönem için yıllık izin ücreti isteminde bulunamayacağını; daimi kadroya geçtikten sonraki izinlerini kullandığını, kullanmadığı günler karşılığı izin ücretlerinin ödendiğini bildirerek davanın reddini savunmuştur.
Mahkemece davacının yılın tamamına yakın bölümlerinde çalışması nedeniyle tüm çalışmalarının yıllık izin kapsamında olduğu gerekçesiyle bilirkişi raporunda 110 gün yıllık izin karşılığı olarak hesaplanan brüt 8.804,40 TL. yıllık izin ücreti alacağının bulunduğu belirtilip taleple bağlı kalınarak 1,00 TL."nın işletme kredisi faiz oranı ile birlikte davalıdan tahsiline karar verilmiştir.
Dosya kapsamına göre davacı önce Köy Hizmetleri Genel Mütdürlüğü bünyesinde geçici (mevsimlik) kadroda çalışmış, bilahare 2.2.2001"de daimi kadroya geçmiş, daha sonra yasa gereği davalı kuruma naklen atanmıştır.
Taraflar arasındaki uyuşmazlık davacının daimi kadroya geçmeden önceki mevsimlik işçi olarak çalıştığı dönemdeki çalışmaları nedeniyle yıllık ücretli izin hakkına sahip olup olmadığı noktasnda toplanmaktadır.
Dosyada bulunan SGK. hizmet cetveli ile işe giriş bildirgelerinden davacının sadece 1999 yılındaki çalışmasının (342 gün olup) 11 ay geçtiği, daimi kadroya geçtiği 2.2.2001 gününe kadar ki diğer yıllardaki çalışmalarının ise 11 ayı (330 gün) bulmadığı anlaşılmaktadır. Yerleşmiş Yargıtay uygulamalarına göre 11 ay bulan çalışmalar artık mevsimlik olmaktan çıkmakta olup sadece mevsimlik çalışma dahi olsa 11 ay aşan çalışmalar için yıllık ücretli izin hakkı doğmaktadır.
Hükme dayanarak yapılan bilirkişi raporunda ise davacının geçici kadrodaki tüm çalışmaları gün olarak toplanıp yıla çevrilerek davacının 11 ay bulmayan tüm çalışmaları da gözetilerek yıllık izin ücreti hesaplanmış ve mahkemece hesaplanan miktar kadar davacının yıllık izin ücreti alacağı olduğu tespit edilerek talep kadar olan 1,00 TL."ye hükmedilmiştir.
Hal böyle olunca, öncelikle davacı baştan beri Yol-İş Sendikası üyesi olduğunu iddia ettiğine göre 11 ayı bulan çalışmasının olduğu 1999 yılı itibariyle sendika üyesi olduğuna dair belgenin getirtilerek sendika ile davalı arasındaki 1999 yılı itibariyle imzalan TİS hükümleri ve o dönemde yürürülükte bulunan İş Kanunu hükümleri gözetilerek davacının yıllık izin ücreti alacağının bilirlenmesi gerekir.
Anılan yön gözetilmeksizin davacının geçici (mevsimlik) çalıştığı dönemdeki 11 ayı (330 gün) bulmayan çalışmaları içinde yılık izin ücreti alacağının olduğunun kabulü ile hesaplama yapan bilirkişi raporunun hükme esas alınması hatalı olup bozma nedenidir.
SONUÇ:Temyiz olunan kararın açıklanan nedenlerle BOZULMASINA, peşin alınan temyiz harcının istek halinde davalıya iadesine, 30/4/2014 günü oybirliğiyle karar verildi.