Taraflar arasındaki “muarazanın giderilmesi” davasından dolayı yapılan yargılama sonunda; Ankara 5. Sulh Hukuk Mahkemesi’nce davanın kabulüne dair verilen 27.07.2011 gün ve 2009/1750 E., 2011/1646 K. sayılı kararın incelenmesi bir kısım davalılar vekili tarafından istenilmesi üzerine, Yargıtay 18. Hukuk Dairesi’nin 06.06.2012 gün ve 2012/5473 E., 2012/7057 K. sayılı ilamı ile;
(...Davacı vekili dava dilekçesinde, iki nolu bağımsız bölümün eklentisi olan depodan 01.01.2009 tarihinden itibaren yakıt gideri alınmamasını istemiş, mahkemece yapılan yargılama sonucunda davanın kabulüne karar verilmiştir.
Dosya içindeki bilgi ve belgelerin incelenmesinde; davacının istemi üzerine anataşınmaz kat malikleri kurulunun 10.06.1984 tarihli toplantısında davacıya ait iki nolu bağımsız bölümün eklentisi olan iki nolu depoya masrafları kendi tarafından karşılanmak suretiyle kalorifer takılmasına muvafakat verildiği ve o tarihten itibaren deponun mesken olarak kullanılarak yakıt giderinden sorumlu tutulduğu anlaşılmaktadır.
634 sayılı Kat Mülkiyeti Yasasının 20. maddesine göre; kat maliklerinden her biri aralarında başka türlü anlaşma olmadıkça anagayrimenkulün bütün ortak yerlerin bakım, koruma, güçlendirme ve onarım giderleri ile ortak tesislerin işletme giderlerine ve giderler için toplanacak avansa kendi arsa payı oranında katılmakla yükümlüdür. Buna göre somut olayda dava konusu olan depoya davacı tarafından kalorifer yaptırılıp uzun süredir bu şekilde kullanıldıktan sonra davacının tek taraflı olarak kalorifer peteklerini kaldırıp yakıt giderinden sorumlu olmayacağının tespiti istemiş olması iyiniyet kuralları ile bağdaşmaz. Bu nedenle istemin reddi gerekirken yazılı gerekçeyle davanın kabulüne karar verilmesi doğru görülmemiştir...)
gerekçesiyle bozularak dosya yerine geri çevrilmekle, yeniden yapılan yargılama sonunda; mahkemece önceki kararda direnilmiştir.
TEMYİZ EDEN : Davalılardan S.M, A. T. D., S. E., Y. İde, N. P., H. E., L. K. ve M. K. vekilleri
HUKUK GENEL KURULU KARARI
Hukuk Genel Kurulu’nca incelenerek direnme kararının süresinde temyiz edildiği anlaşıldıktan ve dosyadaki kağıtlar okunduktan sonra gereği görüşüldü:
Dava, 634 sayılı Kat Mülkiyeti Kanunu uyarınca muarazanın giderilmesi istemine ilişkindir.
Davacı vekili, müvekkilinin, Ankara 9. Sulh Hukuk Mahkemesi’nin 2004/158 E sayılı dosyası ile 2725 ada, 1 parsel, zemin kat, 2 nolu meskenin eklentisi 2 nolu depodan yakıt gideri alınmasına ilişkin kararının iptali için dava açtığını, yargılama sonunda kat malikleri kuruluna başvurmadan dava açılmasının mümkün olmadığı gerekçesi ile davanın reddedildiğini, müvekkilinin kat malikleri kuruluna başvurduğunu ancak görüşmelerden sonuç alınamadığını belirterek, 634 sayılı Kat Mülkiyeti Kanunu"na aykırı olarak 2 nolu depodan alınan yakıt giderinin 01.01.2009 tarihinden bu yana geçerli olmak üzere iptaline karar verilmesini talep ve dava etmiştir.
Davalılardan S. M., A. T. D., S. E. Y.İ. N.P. H.E. L.K.vekili, davanın reddine karar verilmesini talep etmiş, diğer davalılar ise duruşmalara katılmamış ve cevap vermemişlerdir.
Mahkemenin; davanın kabulüne dair verdiği karar; davalılar vekilinin temyizi üzerine Özel Daire’ce yukarıda açıklanan nedenlerle bozulmuş; Yerel Mahkemece, önceki kararda direnilmiştir.
Direnme kararını, davalılardan S.M. A.Tuna D. S.E. Y.İde, N.P. H.E. L.K.ve M.K.vekilleri temyiz etmişlerdir.
Direnme yoluyla Hukuk Genel Kurulu önüne gelen uyuşmazlık; 10.06.1984 tarihli kat malikleri kurulu kararı üzerine, davacıya ait depoya kalorifer yaptırılıp uzun süre bu şekilde kullanıldıktan sonra, tek taraflı olarak kalorifer petekleri kaldırılarak yakıt gideri alınmasına ilişkin kararın iptalinin istenmesinin iyi niyet kuralları ile bağdaşıp bağdaşmayacağı noktasında toplanmaktadır.
634 sayılı Kat Mülkiyeti Kanunu’nun 20. maddesi:
“Kat maliklerinden her biri aralarında başka türlü anlaşma olmadıkça:
a) Kapıcı, kaloriferci, bahçıvan ve bekçi giderlerine ve bunlar için toplanacak avansa eşit olarak;
b) Ana gayrimenkulün sigorta primlerine ve bütün ortak yerlerin bakım, koruma, güçlendirme ve onarım giderleri ile yönetici aylığı gibi diğer giderlere ve ortak tesislerin işletme giderlerine ve giderler için toplanacak avansa kendi arsa payı oranında;
Katılmakla yükümlüdür.
c) Kat malikleri ortak yer veya tesisler üzerindeki kullanma hakkından vazgeçmek veya kendi bağımsız bölümünün durumu dolayısıyla bunlardan faydalanmaya lüzum ve ihtiyaç bulunmadığını ileri sürmek suretiyle bu gider ve avans payını ödemekten kaçınamaz.
(Değişik fıkra: 13/04/1983 - 2814/9 md.) Gider veya avans payını ödemeyen kat maliki hakkında, diğer kat maliklerinden her biri veya yönetici tarafından, yönetim planına, bu Kanuna ve genel hükümlere göre dava açılabilir, icra takibi yapılabilir. Gider ve avans payının tamamını ödemeyen kat maliki ödemede geciktiği günler için aylık yüzde beş hesabıyla gecikme tazminatı ödemekle yükümlüdür.
Birinci fıkradaki giderlere, kat maliklerinden birinin veya onun bağımsız bölümünden herhangi bir suretle faydalanan, kişinin, kusurlu bir hareketi sebep olmuşsa, gidere katılanların yaptıkları ödemeler için o kat malikine veya gidere sebep olanlara rücu hakları vardır.” hükmünü içermektedir.
Anılan madde hükmü gereğince, kat maliklerinden her biri aralarında başka türlü anlaşma olmadıkça ana gayrimenkulün kapıcı, kaloriferci, bahçıvan ve bekçi giderlerine ve bunlar için toplanacak avansa eşit olarak; sigorta primlerine ve bütün ortak yerlerin bakım, koruma, güçlendirme ve onarım giderleri ile yönetici aylığı gibi diğer giderlere ve ortak tesislerin işletme giderlerine ve giderler için toplanacak avansa kendi arsa payı oranında katılmakla yükümlüdür.
Somut olay incelendiğinde; davacıya ait 2 numaralı bağımsız bölümün eklentisi olan 2 numaralı deponun, tadilat ile mesken haline getirildiği, 10.06.1984 tarihli davacının da katıldığı kat malikleri kurulu toplantısında 2 numaralı depoya kalorifer tesisatı takılmasına izin verildiği anlaşılmakta olup, esasen bu konuda uyuşmazlıkta bulunmamaktadır.
Az yukarda açıklandığı üzere kat malikleri, aksine bir düzenleme olmadığı sürece, yakıt giderlerine kendi arsa payı oranında katılmakla yükümlüdür. Nitekim 10.06.1984 tarihli davacının da katıldığı kat malikleri toplantısında da yakıt giderlerinin arsa payı oranında alınmasına karar verilmiştir.
Her ne kadar, 10.06.1984 tarihli karar, 634 sayılı Kanunun 19/2. maddesinde aranan oy oranı ile alınmış olmasa da bu karar iptal edilinceye kadar geçerli olup, dava konusu depoya davacı tarafından kalorifer yaptırılıp uzun süre bu şekilde kullanıldıktan sonra davacının tek taraflı olarak kalorifer peteklerini kaldırıp yakıt giderinden sorumlu olmayacağının tespitini istemiş olması da iyiniyet kuralları ile bağdaşmaz.
Bununla birlikte, davacıya ait 2 numaralı bağımsız bölüm 76/810 arsa paylı olup, 10.6.1984 tarihli davacının da katıldığı kat malikleri toplantısında, 2 numaralı bağımsız bölümden 32’ si depo, 44’ü ev için olmak üzere toplam 76 pay üzerinden yakıt gideri alınmasına karar verilmiştir. Davacıdan alınmasına karar verilen 76 pay, aslında davacının 2 numaralı bağımsız bölümü için ödemesi gereken yakıt gideri olup depo için ayrıca yakıt gideri alınmamıştır.
Öte yandan, dosya içerisinde bulunan karar defterinin incelenmesinden de dava konusu depo için ayrıca yakıt gideri alınmasına ilişkin herhangi bir kararın mevcut olmadığı anlaşılmaktadır.
Hal böyle olunca, Hukuk Genel Kurulu’nca da yukarıdaki ilave gerekçelerle benimsenen Özel Daire bozma kararına uyulmak gerekirken önceki kararda direnilmesi usul ve yasaya aykırıdır.
Direnme kararı bu nedenle bozulmalıdır.
SONUÇ: Yukarıda açıklanan nedenlerle, davalılar vekillerinin, temyiz itirazlarının kabulü ile direnme kararının yukarıda gösterilen ilave gerekçe ve Özel Daire bozma kararında gösterilen nedenlerden dolayı 6217 sayılı Kanunun 30. maddesi ile 6100 sayılı Hukuk Muhakemeleri Kanunu’na eklenen “Geçici Madde 3” atfıyla uygulanmakta olan 1086 sayılı Hukuk Usulü Muhakemeleri Kanunu’nun 429. maddesi gereğince BOZULMASINA, istek halinde temyiz peşin harcının yatırana geri verilmesine, aynı Kanun"un 440. maddesi uyarınca hükmün tebliğinden itibaren 15 gün içerisinde karar düzeltme yolu açık olmak üzere, 03.07.2013 gününde oybirliğiyle karar verildi.
