MAHKEMESİ:İş Mahkemesi
DAVA TÜRÜ: ALACAK

Davacı vekili, müvekkili işçinin alacaklarının hüküm altına alınmasını talep etmiştir.
Davalı vekili, davanın reddini savunmuştur.Mahkemece, toplanan deliller ve bilirkişi raporuna dayanılarak, yazılı gerekçeyle davanın kısmen kabulüne dair verilen karar, davalı vekilinin temyizi üzerine Dairemizin 10.09.2015 tarihli 2015/18808 esas 2015/24802 karar sayılı ilamıyla, kıdem tazminatı alacağı yönünden hukuki yarar yokluğundan davanın usulden reddinin gerektiği, fazla mesai, hafta tatili ve genel tatil ücreti bakımından ise belirsiz alacak davası açılmasında hukuki yarar bulunduğundan işin esasına girilip karar verilmesi gerektiği gerekçeleriyle bozulmuştur.Mahkemenin 10.03.2016 tarihli kararıyla, kıdem tazminatı alacağı yönünden bozma kararına karşı direnilmesine karar verilmiştir.
Direnme kararı, davalı vekili tarafından temyiz edilmiştir.Yargıtay Hukuk Genel Kurulu’nun 04.07.2019 tarihli 2016/22-1547 esas 2019/864 karar sayılı kararıyla, fark kıdem tazminatı toplam tutarının karar tarihi itibarıyla geçerli olan temyiz edilebilirlik sınırının altında olduğundan temyiz yasa yoluna gidilmesinin miktar itibarıyla mümkün olmadığına ve davacı temyiz talebi yönünden Dairemizin bozma ilamında açıklanan bozma nedenine göre davanın esasına yönelik diğer temyiz itirazlarının incelenmesi için dosyanın Dairemize gönderilmesine karar verilmiştir.Yargıtay Hukuk Genel Kurulu’nun 04.07.2019 tarihli kararıyla, dava dosyasının Dairemize gönderilmesi üzerine, Tetkik Hakimi ... tarafından düzenlenen rapor dinlendikten sonra dosya incelendi, gereği konuşulup düşünüldü:
Y A R G I T A Y K A R A R I
Davalı Temyiz Başvurusu Yönünden;
Bozmadan sonra tesis edilen mahkeme kararında, temyiz kesinlik sınırının belirlenmesinde, bozma kararı kapsamı dışında kalan alacaklara dair hüküm kısmının dikkate alınmaması gereklidir. Şu halde, dosya içeriğine göre, Dairemizin 10.09.2015 tarihli bozma kararı kapsamında bulunan fark kıdem tazminatı ve fazla mesai alacakları bakımından hüküm altına alınan toplam miktarın karar tarihi itibari ile temyiz kesinlik sınırı olan 2.190,00 TL kapsamında kaldığı anlaşılmakla, davalı vekilinin temyiz isteminin, 6100 sayılı Kanun"un geçici 3. maddesi uyarınca uygulanmasına devam olunan mülga 1086 sayılı Kanun"un 427, 432 maddeleri uyarınca REDDİNE, peşin alınan temyiz harcının istek halinde ilgiliye iadesine,Davacı Temyiz Başvusu Yönünden;Dosyadaki yazılara, kararın bozmaya uygun olmasına delillerin takdirinde bir isabetsizlik bulunmamasına göre, yerinde görülmeyen bütün temyiz itirazlarının reddiyle usul ve kanuna uygun olan hükmün ONANMASINA, aşağıda yazılı temyiz giderinin temyiz edene yükletilmesine, 05/11/2019 tarihinde oybirliği ile karar verildi.