MAHKEMESİ :Asliye Hukuk Mahkemesi

Davacı, iş kazası sonucu maluliyetinden doğan maddi ve manevi tazminatın ödetilmesine karar verilmesini istemiştir.
Mahkeme ilamında belirtildiği şekilde, isteğin kısmen kabulüne karar vermiştir.
Hükmün taraf vekillerince temyiz edilmesi üzerine temyiz isteğinin süresinde olduğu anlaşıldıktan sonra düzenlenen raporla dosyadaki kağıtlar okundu, işin gereği düşünüldü ve aşağıdaki karar tespit edildi.

K A R A R

Dosyadaki yazılara, toplanan delillere, hükmün dayandığı gerektirici nedenlere göre tarafların, aşağıdaki bendin kapsamı dışında kalan diğer temyiz itirazlarının reddine,
Dava, 05.11.2008 tarihinde meydana gelen iş kazası sonucu malul kalan sigortalının maddi ve manevi zararlarının giderilmesi istemine ilişkindir.
Mahkemece davanın kısmen kabulüne, 26.367,33TL maddi tazminatın ve 8.000,00TL manevi tazminatın davalıdan tahsiline karar verilmiştir.
Dosya kapsamına göre, ... Sosyal Güvenlik İl Müdürlüğü yazısında davacıya ait sürekli iş göremezlik oranının %2,1 olarak bildirildiği, Adli Tıp 3. İhtisas Kurulu"nun 2013 yılı Raporunda ise maluliyetin %18,2 olarak tespit edildiği; alınan kusur raporuna göre davalı işverenin %65, davacı sigortalının %35 kusurlu bulunduğu anlaşılmaktadır.
1-Kabul ve uygulamaya göre dava nitelikçe, iş kazasında malul kalan sigortalının SGK tarafından karşılanmayan zararlarının giderilmesi istemine yöneliktir.
Yapılacak iş, dosyadaki Adli Tıp 3. İhtisas Kurulu"nun raporuna göre gelir bağlanması amacıyla Kuruma başvuruda bulunması için davacıya süre vermek, bağlanacak ilk peşin sermaye değerli geliri Kurum"dan sormak, SGK tarafından rücu edilebilecek kısmın indirilmesi suretiyle maddi tazminatın belirlenmesi olmalıdır.
2-Borçlar Kanunu’nun 47. maddesi hükmüne göre hakimin, özel halleri göz önünde tutarak manevi zarar adı ile hak sahibine ödenmesine karar vereceği para tutarı adalete uygun olmalıdır. Hükmedilecek bu para, zarara uğrayanda manevi huzuru doğurmayı gerçekleştirecek, tazminata benzer fonksiyonu olan özgün bir nitelik taşır. Bir ceza olmadığı gibi, mamelek hukukuna ilişkin zararın karşılanmasını da amaç edinmemiştir. O halde, bu tazminatın sınırı onun amacına göre belirlenmelidir. Takdir edilecek miktar, mevcut halde elde edilmek istenilen tatmin duygusunun etkisine ulaşmak için gerekli olan kadar olmalıdır. 22.06.1966 günlü ve 7/7 sayılı Yargıtay İçtihadı Birleştirme Kararı’nın gerekçesinde takdir olunacak manevi tazminatın tutarını etkileyecek özel hal ve şartlar da açıkça gösterilmiştir. Bunlar her olaya göre değişebileceğinden hakim, bu konuda takdir hakkını kullanırken ona etkili olan nedenleri de karar yerinde objektif ölçülere göre isabetli bir biçimde göstermelidir.
Hakimin, bu takdir hakkını kullanırken, ülkenin ekonomik koşulları, tarafların sosyal ve ekonomik durumları, paranın satın alma gücü, tarafların kusur durumu, olayın ağırlığı, olay tarihi gibi özellikleri göz önünde tutması, bunun yanında olayın işverenin işçi sağlığı ve güvenliği önlemlerini yeterince almamasından kaynaklandığı da gözetilerek gelişen hukuktaki yaklaşıma da uygun olarak tatmin duygusu yanında caydırıcılık uyandıran oranda manevi tazminat takdir etmesi gerektiği açıkça ortadadır. ( HGK 23/06/2004, 13/291-370 )
Bu ilkeler, kusur oranları ve sürekli iş göremezlik derecesi ile dosya kapsamı dahilinde davacı yararına hükmedilen 8.000,00TL manevi tazminatın az olduğu ortadadır.
O halde, taraf vekillerinin bu yönleri amaçlayan temyiz itirazları kabul edilerek hüküm bozulmalıdır.
SONUÇ: Hükmün, yukarıda açıklanan nedenlerle BOZULMASINA, temyiz harcının istek halinde temyiz talebinde bulunanlara iadesine, 05.06.2017 gününde oybirliğiyle karar verildi.