Mahkeme : DİYARBAKIR 3. Ağır Ceza Mahkemesi
Suç : Kenevir ekme
Hüküm : Mahkûmiyet

Dosya incelendi.
GEREĞİ GÖRÜŞÜLÜP DÜŞÜNÜLDÜ :
Diyarbakır 3. Ağır Ceza Mahkemesince 03.05.2006 tarihinde 2005/481 esas ve 2006/252 karar sayı ile "" kenevir ekme"" suçundan dolayı verilen, sanığın 5237 sayılı TCK"nın 191/1-2. cümlesi ve 2. fıkrası gereğince 1 yıl 6 ay hapis cezası ile cezalandırılmasına ve tedavi ve denetimli serbestlik tedbiri uygulanmasına ilişkin hükmün sanık tarafından temyiz edilmesi üzerine, Yargıtay 7. Ceza Dairesince 01.10.2009 tarihinde 2008/6668 esas ve 2009/9960 karar sayı ile sanık hakkındaki hükmün açıklanmasının geri bırakılması koşullarının oluşup oluşmadığının saptanarak sonucuna göre uygulama yapılması gerektiği belirtilerek diğer yönleri incelenmeksizin bozulduğu, bozma üzerine aynı Mahkemece 04/02/2010 tarihinde 2009/479 esas ve 2010/62 karar sayı ile sanığın, 08.07.2005 tarihli Resmi Gazete"de yayımlanan 5377 sayılı Kanunla yürürlükten kaldırılan 5237 sayılı TCK’nın 191. maddesinin 1. fıkrasının ikinci cümlesi uyarınca 1 yıl 6 ay hapis cezası ile cezalandırılmasına, ayrıca aynı Kanunun 191/2. maddesi gereğince tedavi ve denetimli serbestlik tedbirine tabi tutulmasına, yine aynı Kanunun TCK"nın 191/5 maddesi gereğince sanığın hükmolunan tedavi ve denetimli serbestlik tedbirlerinin gereklerine uygun davranmaması halinde sonuç olarak verilen hapis cezasının infaz edileceği hususunda sanığa ihtar yapılmasına hükmolunduğu, kararın temyiz edilmeden kesinleştiği, hükmün infazı aşamasında sanığın bu tedbirin gereklerine uymaması üzerine, Mahkemece 05/10/2010 tarihinde 2009/479 esas ve 2010/62 karar sayı ile kesinleşen hükümdeki 1 yıl 6 ay hapis cezasının aynen infazına karar verildiği, sanığın itirazı sonucu Diyarbakır 4. Ağır Ceza Mahkemesinin 11/06/2014 tarih ve 2014/217 D.İş sayılı kararı ile kenevir ekme suçundan dolayı ayrıca tedavi ve denetimli serbestlik tedbirine karar verilemeyeceği gerekçesiyle, 05/10/2010 tarih ve 2009/479 esas; 2010/62 karar sayılı aynen infaz kararının kaldırıldığı, bunun üzerine Mahkemece yeniden duruşma açılarak, 27/01/2015 tarih - 2014/364 esas ve 2015/33 sayılı karar ile 2313 sayılı Kanunun 23/son, TCK"nın 62 ve 1412 sayılı CMUK"nın 326/son maddeleri gereğince 1 yıl 6 ay hapis cezasına hükmolunduğu kararın hükümlü müdafii tarafından temyiz edildiği anlaşılmıştır.
Kesinleşen bir hüküm, ancak yargılamanın yenilenmesi veya sonradan yürürlüğe giren ve sanık lehine olan kanun gereğince uyarlama yapılması veya Yargıtay tarafından kanun yararına bozulması ya da kanunun açık bir hükmü gereğince değiştirilebilir. Böyle bir durum olmadan, mahkemenin daha önce verdiği hükmü değiştirmesi ya da ortadan kaldırıp yeni bir hüküm kurması halinde, hukukî geçerliliği olmayan bu hüküm yok hükmündedir. Dolayısıyla kesinleşmiş kararda değişiklikler yapan Diyarbakır 3. Ağır Ceza Mahkemesinin 2014/364 esas ve 2015/33 karar sayılı 27/01/2015 tarihli ek kararının hukuki geçerliliği bulunmayan yok hükmünde bir karar olması nedeniyle, hükümlü müdafiinin 30/01/2015 tarihli temyiz dilekçesinin aynı Mahkemenin 2009/479 esas ve 2010/62 karar sayılı 04/02/2010 tarihli kararına yönelik temyiz isteği niteliğinde olduğu kabul edilerek yapılan incelemede;
Kendisi tarafından kullanılmak üzere uyuşturucu veya uyarıcı madde etkisi doğuran bitkileri yetiştirdiği kabul edilen sanık hakkında, suç tarihinden sonra 08.07.2005 tarihli Resmi Gazete"de yayımlanan 5377 sayılı Kanunla yürürlükten kaldırılan 5237 sayılı TCK’nın 191. maddesinin 1. fıkrasının ikinci cümlesi gereğince, sözü edilen 1. fıkranın birinci cümlesinde öngörülen cezaya hükmedilmesi ile yetinilmesi gerekirken, sadece uyuşturucu veya uyarıcı madde kullanan veya kullanmak için bu maddeleri satın alan, kabul eden veya bulunduran kişiler hakkında uygulanma olanağı bulunan 5237 sayılı TCK’nın 191. maddesinin 2-5. fıkralarında öngörülen denetimli serbestlik tedbirinin uygulanmasına da karar verilmesi yasaya aykırı olduğundan, bu hususta kanun yararına bozma talebinde bulunulması için Mahkemece ihbarda bulunulması mümkün görülmüştür.
17/02/2010 tarihinde sanık müdafiine tebliğ edilen hükmün, bir haftalık yasal süre geçtikten sonra 30/01/2015 tarihinde hükümlü müdafii tarafından temyiz edildiği anlaşıldığından, 5320 sayılı Kanunun 8/1 ve 1412 sayılı CMUK"nın 317. maddeleri uyarınca temyiz isteğinin REDDİNE, 14/11/2019 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.