Mahkemesi :Asliye Ceza Mahkemesi
Suç : Taksirle Öldürme
Hüküm : Sanık ... hakkında TCK’nın 85/1, 62, 50/1-a, 50/4, 52/2-4. maddeleri gereği mahkumiyet
Sanık ... hakkında TCK’nın 85/1, 62, 51, 51/3-7-8. maddeleri gereği mahkumiyet
Temyiz edenler : Sanıklar müdafileri

Taksirle öldürme suçundan sanıkların mahkumiyetine ilişkin hükümler, sanıklar müdafileri tarafından temyiz edilmekle dosya incelenerek gereği düşünüldü:
Yargıtay Ceza Genel Kurulunun 23/01/2018 tarih, 2017/463 Esas, 2018/20 Karar sayılı ve 23/01/2018 tarih, 2015/962 Esas, 2018/16 Karar sayılı ilamlarında vurgulandığı üzere, sanık ... hakkında hükmolunan adli para cezasının ödenmemesi halinin infaz aşamasında değerlendirilmesi gerektiği dikkate alındığında, 5237 sayılı TCK"nın 52/4. maddesi yerine 5275 sayılı Kanunun 106/3. maddesinin uygulanması bozma nedeni yapılmamıştır.
Dairemizin 2015/11260 esas 2016/10527 karar sayılı bozma kararı üzerine, mahkemece bozma ilamına uyulup uyulmadığı hususunda bir ara karar verilmemiş ise de, Ceza Genel Kurulunun kararlılık gösteren içtihatlarında da açıkça belirtildiği üzere, mahkemece bozma kararı doğrultusunda uygulama yapılması ve bozmadan sonra yapılan inceleme, araştırma ve yeni kanıtlara dayanarak hüküm kurulması karşısında, mahkemenin bozmaya eylemli uyduğu değerlendirilerek yapılan incelemede,
Yapılan yargılamaya, toplanıp karar yerinde gösterilen delillere, mahkemenin kovuşturma sonuçlarına uygun olarak oluşan kanaat ve takdirine, incelenen dosya kapsamına göre, sanık ... müdafinin bir nedene dayanmayan, sanık ... müdafinin ise olayda ölenin kusurlu olduğuna, sanık hakkında lehe kanun maddelerinin uygulanmadığına ilişkin yerinde görülmeyen temyiz itirazlarının reddine ancak;
1-Sanık ... hakkında hükmedilen uzun süreli hapis cezasının adli para cezasına çevrilmesine karar verilirken adli para cezasının belirlenmesine esas alınan tam gün sayısının gösterilmemesi suretiyle TCK"nın 52/3. maddesine aykırı hareket edilmesi;

2-Taksirle işlenen suçlarda iştirak hükümlerinin uygulanamayacağı gözetilerek, yargılama giderinin her bir sanığa sebebiyet verdikleri tutar kadar ayrı ayrı yükletilmesine karar verilmesi gerekirken, yargılama giderlerinin “eşit olarak” tahsiline karar verilmesi,
Kanuna aykırı olup, sanıklar müdafinin temyiz itirazları yerinde görüldüğünden, hükmün bu nedenlerle 5320 sayılı Kanunun 8. maddesi gereğince halen uygulanmakta olan 1412 sayılı CMUK"un 321. maddesi uyarınca BOZULMASINA, ancak yeniden yargılamayı gerektirmeyen bu konuda, aynı Kanunun 322. maddesi gereğince karar verilmesi mümkün bulunduğundan, aynı maddenin verdiği yetkiye istinaden hükmün adli para cezasına çevrilmesine ilişkin A bendinin 5. paragrafındaki “Sanık hakkında hükmolunan uzun süreli hapis cezaları, sanıkların kişiliği, sosyal ve ekonomik durumu, yargılama aşamasında fiilinden pişmanlık duymaları, suçun işleniş özelliği nazara alınarak TCK"nın 50/1-a, 4. maddeleri uyarınca, taksirli suçtan dolayı günlüğü taktiren 20,00- TL. den paraya çevrilerek 15.200- TL adli para cezası ile cezalandırılmasına,” ibaresinin çıkarılarak yerine "Sanığa verilen 2 yıl 1 ay hapis cezasının sanığın kişiliği, sosyal ve ekonomik durumu ve suçun işlenmesindeki özellikler nazara alınarak TCK‘nın 50/4 ve 50/1-a.maddesi gereğince adli para cezasına çevrilmesine; TCK‘nın 52/3. maddesi gereğince adli para cezasının belirlenmesine esas tam gün sayısının 760 tam gün olarak belirlenmesine, TCK‘nın 52/2. maddesi gereğince sanığın ekonomik ve diğer şahsi halleri göz önünde bulundurularak bir gün karşılığı adli para cezasının takdiren 20 TL hesabıyla 15.200 TL adli para cezası ile cezalandırılmasına" ibarelerinin eklenmesi ve hükmün yargılama giderinin tahsiline ilişkin C. bendinin 5. paragrafındaki “eşit olarak” ibaresinin çıkarılarak yerine “sebebiyet verdikleri oranda” ibaresinin eklenmesi suretiyle sair yönleri usul ve Kanuna uygun bulunan hükmün DÜZELTİLEREK ONANMASINA; 11.02.2020 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.