Mahkemesi :Asliye Ceza Mahkemesi
Suç : Taksirle yaralama
Hüküm : TCK"nın 89/1, 89/2-b-e, 89/3-b, 62, 52/2-4, 53/6. maddeleri gereği mahkumiyet

Taksirle yaralama suçundan sanığın mahkumiyetine ilişkin hüküm, sanık müdafii tarafından temyiz edilmekle, dosya incelenerek gereği düşünüldü:
Yapılan yargılamaya, toplanıp karar yerinde gösterilen delillere, mahkemenin kovuşturma sonuçlarına uygun olarak oluşan kanaat ve takdirine incelenen dosya kapsamına göre sanık müdafiinin müvekkili hakkında beraat kararı verilmesi gerektiğine ilişkin temyiz itirazlarının reddine; ancak;
Yargıtay Ceza Genel Kurulunun 23/01/2018 tarih, 2017/463 Esas, 2018/20 Karar sayılı ve 23/01/2018 tarih, 2015/962 Esas, 2018/16 Karar sayılı ilamlarında vurgulandığı üzere, sanık hakkında hükmolunan adli para cezasının ödenmemesi halinin infaz aşamasında değerlendirilmesi gerektiği dikkate alındığında, 5237 sayılı TCK"nın 52/4. maddesine yönelik uygulama bozma nedeni yapılmamıştır.
Olay günü, sanık idaresindeki kamyonetle, gündüz vakti, meskun mahal dışı, bölünmüş, asfalt kaplama karayolunda seyri sırasında, dört yönlü kontrolsüz kavşağa geldiğinde, karşı taraftaki yol sapağına geçeceği esnada, gidiş yönüne göre sağ tarafından gelen katılan ... idaresindeki motosikletin aracının sağ ön tampon kısmına çarparak ve sanığın bölünmüş yola çıkarken, bu yoldan geçmekte olan katılana ilk geçiş hakkını vermeyerek asli kusuruyla, bir kişinin yaşamını tehlikeye sokacak, mevcut kırıkların hayat fonksiyonlarını 5. dereceden etkileyecek ve duyu ya da organlardan birinin işlevini yitirecek şekilde yaralanmasına sebebiyet verdiği olayda;
Sanık hakkında TCK"nın 89/1. maddesi gereğince verilen temel cezanın, katılanın yaralanmasının derecesine göre aynı Kanunun 89/3-b maddesi gereğince bir kat artırılması gerekirken, temel cezadan önce 89/2-b-e uyarınca bir kat oranında artırım yapılıp, sonra 89/3-b uyarınca bir kat daha artırılması,
Kanuna aykırı olup, sanığın temyiz itirazları bu itibarla yerinde görüldüğünden, hükmün bu sebeplerden dolayı 5320 sayılı Kanunun 8. maddesi uyarınca halen uygulanmakta olan 1412 sayılı CMUK"un 321. maddesi gereğince isteme uygun olarak BOZULMASINA; ancak, yeniden yargılamayı gerektirmeyen bu hususun aynı Kanunun 322. maddesi uyarınca düzeltilmesi mümkün bulunduğundan, hükmün 2. fıkrasının çıkartılması, hükmün 3. fıkrasındaki “540 gün” ibaresinin “360 gün” şeklinde, hükmün 4. fıkrasındaki “450 gün” ibaresinin “300 gün” şeklinde ve 5. fıkradaki “9.000 TL” ibaresinin “6.000 TL” olarak değiştirilmesi, suretiyle sair yönleri usul ve kanuna uygun bulunan hükmün DÜZELTİLEREK ONANMASINA, 09/06/2020 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.