MAHKEMESİ :SULH HUKUK MAHKEMESİ

Taraflar arasındaki menfi tespit davasının mahkemece yapılan yargılaması sonucunda, davanın kabulüne yönelik olarak verilen hükmün, süresi içinde taraf vekillerince temyiz edilmesi üzerine; temyiz dilekçesinin kabulüne karar verildikten sonra, dosya içerisindeki kağıtlar okunup gereği düşünüldü:
Y A R G I T A Y K A R A R I
Davacı, imzalanan kira sözleşmesiyle kiralanan taşınmazın imar uygulaması görmesi nedeni ile baz istasyonunun yola ayrılan kısımda kaldığını, davalının başlattığı icra takibi nedeni ile alacağın depo edildiğini,alacaklının tasarruf yetkisinin kalmadığını, davalının mülkiyet hakkına sahip olmadığını ileri sürerek borçlu olmadığının tespitine ve kötüniyet tazminatına karar verilmesini talep etmiştir.
Davalı, taraflar arasında baz istasyonu kurulması için kira sözleşmesi düzenlendiğini, 2011/2012 ve 2012/2013 dönemi kira paralarının ödendiğini, ancak 2014/2015 dönemi kira ödemesinin yapılmadığı için yapılan icra takibine itiraz edilmediğini, sözleşme gereğince edimini yerine getirmesinin gerektiğini, kiralayan sıfatı ve mülkiyet hakkının sürdüğünü belirterek davanın reddine ve kötüniyet tazminatına karar verilmesini istemiştir.
Mahkemece, baz istasyonun bulunduğu alanda davalının mülkiyet hakkının sona erdiği gerekçesi ile menfi tespit davasının kabulüne karar verilmiş, hüküm davacı ve davalı tarafından temyiz edilmiştir.
1-) Dosyadaki yazılara, kararın dayandığı delillerle kanuni gerektirici sebeplere ve özellikle delillerin takdirinde bir isabetsizlik görülmemesine göre; davacının temyiz itirazlarının reddi gerekir.
2-) 6098 sayılı Türk Borçlar Kanunu’nun 299. maddesinde “Kira sözleşmesi, kiraya verenin bir şeyin kullanılmasını veya kullanmayla birlikte ondan yararlanılmasını kiracıya bırakmayı, kiracının da buna karşılık kararlaştırılan kira bedelini ödemeyi üstlendiği sözleşmedir” düzenlemesi mevcuttur. Bu itibarla kiracı, yararlanmanın karşılığı kiraya verene bir bedel ödeyecektir. Kira sözleşmesinin tarafı olan kiraya verenin mutlaka malik olması gerekmez. Diğer bir anlatım ile kira sözleşmeleri şahsi hak doğuran sözleşmelerden olduğundan kiraya verenin malik olmasına gerek yoktur. Davalı kiraya veren olarak sözleşmenin tarafı olup , hak ve yetkilerini sözleşmeden almaktadır.
Somut olayda, taraflar arasındaki kira sözleşmesinin sürdüğü, baz istasyonunun kiralanan yerde bulunduğu, baz istasyonunun bulunduğu taşınmazda imar uygulaması yapıldığından davalı kiraya verenin taşınmazdaki payının 83/800 pay olduğu, davacının döneme ilişkin kira borcunu 10/08/2015 tarihinde icra dosyasına ödediği, aynı gün eldeki davayı açtığı anlaşılmaktadır.
Bu durumda, davalı kiraya verenin ödenmeyen döneme ilişkin yıllık kira bedelinin tamamını talep edebileceği konusu gözetilerek davanın reddine karar verilmesi gerekirken, yazılı şekilde davanın kabulüne karar verilmesi usul ve yasaya aykırı olup bozmayı gerektirmiştir.
SONUÇ: Yukarıda birinci bentte açıklanan nedenlerle davacının temyiz itirazlarının reddine, ikinci bentte açıklanan esaslar gözönünde tutulmaksızın yazılı şekilde hüküm tesisi isabetsiz, temyiz itirazları bu nedenlerle yerinde olduğundan kabulü ile hükmün HUMK.nun 428.maddesi gereğince davalı yararına BOZULMASINA ve peşin alınan temyiz harcının istek halinde temyiz edene iadesine, 6100 sayılı HMK"nun geçici madde 3 atfıyla 1086 sayılı HUMK.nun 440.maddesi gereğince kararın tebliğinden itibaren 15 günlük süre içerisinde karar düzeltme yolu açık olmak üzere, 18/02/2019 tarihinde oy birliğiyle karar verildi.